ID: 44123
Peter Paul Holterman 1976 Tekening/Gouache
Geen aanbiedingen geplaatst
Omschrijving
Prachtige Tekening/Gouache van Peter Paul Holterman
1976
op de achterkant gesigneerd
Titel "Wie kan ik zeggen dat er is?
afmeting 31x49 cm
moet nieuw glas voor of opnieuw ingelijst worden
PETER PAUL HOLTERMAN
Peter Paul Holterman (Leeuwarden 1946) woont en werkt in Haren
Het werk van Peter Paul Holterman wordt gekenmerkt door een opmerkelijke helderheid. Dit geldt in sterke mate voor het nieuwste werk
Holterman schildert grote doeken die hij daarna verknipt en versnijdt tot stroken canvas. Hij herschikt en plakt de stroken tot collagevormen en schildert aan de hand daarvan nieuwe schilderijen. Hierdoor krijgen de relatief kleine werken een intensieve kracht
archiefpeter paul holterman Wrange Verhalen door Rob Perrée - december 2005 Aan het einde van de jaren zeventig, begin tachtig mocht het weer. Schilderen. Kunstenaars keerden zich massaal tegen het afstandelijke, het theoretische en het ontoegankelijke van stromingen als de conceptuele kunst en het minimalisme. Bevrijd leefden ze zich uit op linnen, op papier en op allerlei andere materialen. Wars van geldende regels en afspraken. Wars van esthetische principes en schilderkunstige verworvenheden. Dat leverde enerzijds een groep schilders op die door hun expressionistische manier van schilderen en door hun dynamische manier van leven al snel de geuzennaam ?Nieuwe Wilden? kregen. Anderzijds waren er kunstenaars die toegankelijke kunst wilden maken door het realisme te laten herleven. Maar wel een realisme dat er niet voor terugschrok de werkelijkheid een loer te draaien. ?Gruppe Normal? met Jan Knap, Peter Angermann en Milan Kunc was daarvan een voorbeeld.
Ik weet niet of Peter Paul Holterman (1946) beïnvloed is door deze bevrijdende opleving. Ik weet wel dat hij er naadloos in past. Het opvallende is dat ik in de werken van rond 1980 het neo-realisme herken en dat ik in het werk van de laatste jaren een lossere stijl waarneem die beter aansluit bij het neo-expressionisme.Wat hij altijd is blijven doen is verhalen vertellen. Vreemde verhalen, wrange verhalen, eenzame verhalen en verhalen met een ironische ondertoon. In de jaren tachtig gebruikt hij daarvoor meestal een strakke, soms wat stijve stijl. De verf wordt vooral ingezet om een scène te verbeelden, niet om vanuit zichzelf een taal te spreken. Regels van perspectief en ruimtelijkheid worden niet nauw genomen. Kleuren worden dik aangezet. Gezichtsuitdrukkingen en bewegingen worden clichématig overdreven. Daardoor krijgen zijn doeken iets onhandigs, iets hoekigs, maar ook iets absurds, iets surrealistisch (bijvoorbeeld ?Telefoon?). Opvallend is de vrijwel altijd aanwezige tegenstelling tussen de binnen- en de buitenwereld. Opvallend is ook dat het voortdurend over intermenselijke relaties lijkt te gaan. Meestal zijn een man en een vrouw de hoofdrolspelers in zijn verhaal, al dan niet letterlijk op enige afstand van elkaar. Misschien vergis ik me, maar ik heb de indruk dat de vrouwen over het algemeen heel erg vrouw zijn. Meer Monroe?s dan Meir?s. Gelukkig logenstraft hij mijn interpretatie door af en toe schilderijen te maken, ?In het café? bijvoorbeeld, waarbij zijn manier van schilderen opeens veelkleuriger en expressionistischer is. De inhoud lijkt dan van zijn wrange toon ontdaan.Zijn recente werken zijn losser van stijl. Het doek is niet helemaal dichtgeschilderd. Er zit meer beweging in. De ruimte heeft meer lucht. De absurditeit is gebleven. De werkelijkheid blijft onder druk staan.
In zijn hele oeuvre spelen verwijzingen. Veel beelden komen me bekend voor, zonder dat ik ze kan thuisbrengen. In die zin zijn er zonder twijfel pop-art-invloeden. Bij een aantal schilderijen geeft de titel uitsluitsel (?Kafka met vriendin? bijvoorbeeld). De meeste laten me raden.Peter Paul Holterman maakt werk dat intrigeert, dat je op het verkeerde been zet en dat je in zijn wrangheid somber maakt
1976
op de achterkant gesigneerd
Titel "Wie kan ik zeggen dat er is?
afmeting 31x49 cm
moet nieuw glas voor of opnieuw ingelijst worden
PETER PAUL HOLTERMAN
Peter Paul Holterman (Leeuwarden 1946) woont en werkt in Haren
Het werk van Peter Paul Holterman wordt gekenmerkt door een opmerkelijke helderheid. Dit geldt in sterke mate voor het nieuwste werk
Holterman schildert grote doeken die hij daarna verknipt en versnijdt tot stroken canvas. Hij herschikt en plakt de stroken tot collagevormen en schildert aan de hand daarvan nieuwe schilderijen. Hierdoor krijgen de relatief kleine werken een intensieve kracht
archiefpeter paul holterman Wrange Verhalen door Rob Perrée - december 2005 Aan het einde van de jaren zeventig, begin tachtig mocht het weer. Schilderen. Kunstenaars keerden zich massaal tegen het afstandelijke, het theoretische en het ontoegankelijke van stromingen als de conceptuele kunst en het minimalisme. Bevrijd leefden ze zich uit op linnen, op papier en op allerlei andere materialen. Wars van geldende regels en afspraken. Wars van esthetische principes en schilderkunstige verworvenheden. Dat leverde enerzijds een groep schilders op die door hun expressionistische manier van schilderen en door hun dynamische manier van leven al snel de geuzennaam ?Nieuwe Wilden? kregen. Anderzijds waren er kunstenaars die toegankelijke kunst wilden maken door het realisme te laten herleven. Maar wel een realisme dat er niet voor terugschrok de werkelijkheid een loer te draaien. ?Gruppe Normal? met Jan Knap, Peter Angermann en Milan Kunc was daarvan een voorbeeld.
Ik weet niet of Peter Paul Holterman (1946) beïnvloed is door deze bevrijdende opleving. Ik weet wel dat hij er naadloos in past. Het opvallende is dat ik in de werken van rond 1980 het neo-realisme herken en dat ik in het werk van de laatste jaren een lossere stijl waarneem die beter aansluit bij het neo-expressionisme.Wat hij altijd is blijven doen is verhalen vertellen. Vreemde verhalen, wrange verhalen, eenzame verhalen en verhalen met een ironische ondertoon. In de jaren tachtig gebruikt hij daarvoor meestal een strakke, soms wat stijve stijl. De verf wordt vooral ingezet om een scène te verbeelden, niet om vanuit zichzelf een taal te spreken. Regels van perspectief en ruimtelijkheid worden niet nauw genomen. Kleuren worden dik aangezet. Gezichtsuitdrukkingen en bewegingen worden clichématig overdreven. Daardoor krijgen zijn doeken iets onhandigs, iets hoekigs, maar ook iets absurds, iets surrealistisch (bijvoorbeeld ?Telefoon?). Opvallend is de vrijwel altijd aanwezige tegenstelling tussen de binnen- en de buitenwereld. Opvallend is ook dat het voortdurend over intermenselijke relaties lijkt te gaan. Meestal zijn een man en een vrouw de hoofdrolspelers in zijn verhaal, al dan niet letterlijk op enige afstand van elkaar. Misschien vergis ik me, maar ik heb de indruk dat de vrouwen over het algemeen heel erg vrouw zijn. Meer Monroe?s dan Meir?s. Gelukkig logenstraft hij mijn interpretatie door af en toe schilderijen te maken, ?In het café? bijvoorbeeld, waarbij zijn manier van schilderen opeens veelkleuriger en expressionistischer is. De inhoud lijkt dan van zijn wrange toon ontdaan.Zijn recente werken zijn losser van stijl. Het doek is niet helemaal dichtgeschilderd. Er zit meer beweging in. De ruimte heeft meer lucht. De absurditeit is gebleven. De werkelijkheid blijft onder druk staan.
In zijn hele oeuvre spelen verwijzingen. Veel beelden komen me bekend voor, zonder dat ik ze kan thuisbrengen. In die zin zijn er zonder twijfel pop-art-invloeden. Bij een aantal schilderijen geeft de titel uitsluitsel (?Kafka met vriendin? bijvoorbeeld). De meeste laten me raden.Peter Paul Holterman maakt werk dat intrigeert, dat je op het verkeerde been zet en dat je in zijn wrangheid somber maakt